“บางครั้งการเริ่มต้นไม่ได้มาจากความมั่นใจเต็มร้อย… แต่มาจากความอยากลองสิ่งใหม่ที่ไม่รู้ว่าจะพาไปถึงไหน”

หลังเรียนจบ พี่ไม่ได้เลือกเส้นทางที่ชัดเจนเหมือนเพื่อนหลายคนที่เขาไปสมัครงานในบริษัทใหญ่ ๆ
แรงบันดาลใจในการทำสวนเริ่มต้นจากความทรงจำวัยเด็ก  

ตอนเล็ก ๆ พี่ชอบตามลุงชาทำงานในสวน ทั้งวันแกจะถือกระติกน้ำแตงโมปั่นติดตัวไปทุกที่ เหนื่อยก็หยุดพัก จิบน้ำหวานเย็น ๆ บางวันถ้าขยันหน่อยแกจะแบกลำโพงไปที่มุมกระท่อมริมสวน ตรงนั้นมีสัญญาณวิทยุดีกว่ามุมอื่น แกชอบเปิดคลื่นเพลงฝรั่งคลอให้ต้นไม้ฟัง และผูกเปลไว้กับต้นตะขบ นอนเอนหลังให้ลมพัดผ่านเบา ๆ ทุกภาพเหล่านั้นเหมือนฝังอยู่ในใจ ว่า “ชีวิตที่ใกล้ดิน ใกล้ต้นไม้” มีเสน่ห์บางอย่างที่โตมาก็ไม่เคยหายไป

ที่ไม่ได้ปลูกอ้อยเหมือนคนอื่นๆ แต่พืชที่สนใจคือ “โกโก้” หลายคนรู้จักในฐานะวัตถุดิบของช็อกโกแลต แต่สำหรับพี่ มันคือบทเรียนใหม่ที่ไม่มีคนให้ปรึกษาและไม่มีใครสอนในห้องเรียน

จากสิบต้นแรก สู่บทสนทนากับธรรมชาติ

ตอนนั้นลองซื้อต้นกล้ามาปลูกสิบต้น เพราะเห็นลูกมันสวย แต่พอได้ชิมรสชาติ ความรู้สึกเหมือนเปิดประตูไปสู่โลกใหม่รสเข้มที่ตีขึ้นมาก่อน ตามด้วยกลิ่นผลไม้ที่โผล่ขึ้นมาทีละชั้นเหมือนมันกำลังเล่าเรื่องของตัวเอง มันทำให้รู้สึกว่า ถ้าลูกเดียวรสชาติยังซับซ้อนขนาดนี้ แล้วถ้าเราเข้าใจมันจริง ๆ จะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง จากวันนั้นพี่ก็รู้ทันทีว่า… อยากเอาจริงแล้วล่ะ

ต้นแรกถูกปลูกไว้ข้างบ่อ รดน้ำทุกวันเหมือนเลี้ยงลูก พอเห็นมันออกดอกครั้งแรก ดีใจกว่าตอนสอบติดมหาลัยอีก  หลายคนเตือนว่า “ปลูกโกโก้ยากนะ” แต่สำหรับพี่ ความยากคือแรงดึงดูด มันเหมือนการท้าทายตัวเองว่า ถ้าเข้าใจต้นไม้จริง ๆ แล้วดูแลด้วยใจ มันจะตอบแทนกลับมา

กลิ่นฝน เสียงผึ้ง และรสชาติที่ไม่ซ้ำ

อากาศที่นี่เปลี่ยนแปลงตลอดปี แต่ช่วงปลายฝนต้นหนาวมักจะเป็นช่วงที่ต้นโกโก้ดูจะเติบโตได้ดีเป็นพิเศษ แดดไม่แรงเกิน เมล็ดโตเร็ว กลิ่นออกหวาน แต่ถ้าฝนตกต่อเนื่องเกินไป ต้องระวังเชื้อรา ควรกลับเมล็ดบ่อย ๆ เพื่อให้แห้งสม่ำเสมอ

เวลาฝนตก กลิ่นในสวนจะเหมือนเบอร์รี่ผสมโกโก้หมัก ๆ มันหอมแปลก ๆ เหมือนครัวที่รังสรรจากธรรมชาติกลางหุบเขา เสียงผึ้งที่บินวนรอบดอกไม้ก็เป็นเหมือนดนตรีประกอบฉาก ทุกสิ่งรอบ ๆ สวนทั้งดิน ฝน ผลไม้ หรือแม้กิจวัตรระหว่างวันในสวน ล้วนสะท้อนออกมาในรสชาติของโกโก้แต่ละรอบ

เทคนิคบ้าน ๆ แต่ได้มาตรฐาน

พี่ใช้ใบไม้แห้งคลุมดินแทนปุ๋ยเคมี รักษาความชื้นให้ดินฟู น้ำที่ใช้ก็มาจากบ่อในสวน ไม่ผ่านคลอรีน เพราะเชื่อว่าต้นไม้จะไม่เครียด บางครั้งก็หมักเปลือกผลเก่า ๆ กลับลงดิน เหมือนคืนสิ่งที่มันเคยให้พี่ ทุกอย่างสะท้อนแนวคิดเดียว “ความสะอาด ความปลอดภัย และมาตรฐานที่เชื่อถือได้”

แน่นอนว่ามีรอบที่ไม่เป็นไปตามแผน อากาศเปลี่ยนเร็ว หมักไม่ทัน กลิ่นเปรี้ยวแรง แต่พี่กลับมองว่ามันเป็นบทเรียน “ธรรมชาติไม่ผิดหรอก พี่ต่างหากที่ต้องปรับตามเขา” และบางครั้งความผิดพลาดก็กลายเป็นรสชาติใหม่ที่ไม่เคยเจอมาก่อน

บุคลิกโกโก้ และหัวใจของคนปลูก

บุคลิกของโกโก้จากสวนนี้ เป็นคนเนิร์ด ๆ ไม่พยายามเด่นกว่าคนอื่น แต่ถ้าเคยชิมจะจำได้ทันที “มันเหมือนคนพูดน้อย แต่ตั้งใจทำงานทุกวัน รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร แล้วก็ทำจนกว่าจะได้”

สิ่งที่พี่อยากให้ทุกคนรู้สึกเมื่อชิมช็อกโกแลตจากสวนพี่ไม่ใช่ความหรูหรา หรือความสมบูรณ์แบบ แต่คือความตั้งใจของคนปลูก ที่แทรกอยู่ในทุกเมล็ด บางคนเคยบอกพี่ว่า “รสชาติของมันเหมือนแดดบ่ายในสวน” ง่าย ๆ แค่นั้น สำหรับพี่… นั่นคือคำชมที่ตรงที่สุดแล้ว

และถ้ามีคำที่จะฝากให้คนจำสวนนี้ไว้ตลอดก็คงเป็นแค่นี้
“บ้าน ๆ แต่จริงใจ”
“ไม่ใหญ่ แต่ใส่ใจทุกเมล็ด”
“สวนที่ปลูกด้วยมือ และหมักด้วยใจ”

Some places keep the mountain’s voice.
Kaeng Krachan carries the whisper of salt.